مقایسه ی ویژگی های جمعیت شناختی، روان شناختی و مراقبت بیمارستانی در بیماران واجد و فاقد اختلالات روانی پس از آسیب مغزی تروماتیک

سئوال اصلی پژوهش حاضر این است که چرا برخی از بیماران دچار آسیب مغزی تروماتیک (tbi) پس از فروکش کردن مشکلات جسمی، گرفتار اختلالات روانی ثانوی بر tbi می­شوند و برخی دیگر این تشخیص را دریافت نمی کنند. روش­کار: در این پژوهش که از فروردین تا بهمن ماه 1388 در مرکز آموزشی درمانی پورسینای شهرستان رشت انجام شد، 238 بیمار دچار tbi‏ (43 زن و 195 مرد) طی یک مطالعه­ی توصیفی­طولی به شیوه­ی نمونه گیری غیراحتمالی و پیاپی با ابزارهای مقیاس اغمای گلاسگو، مقیاس پیامد گلاسکو، خرده مقیاس­های تکمیل تصاویر و گنجینه­ی واژگان آزمون هوشی تجدیدنظر شده­ی بزرگسالان وکسلر، معاینه­ی مختصر وضعیت روانی و پرسش­نامه­ی سلامت عمومی 28 موردی تحت ارزیابی های جراحی اعصاب و روان­شناختی قرار گرفتند. پس از گذشت 4 ماه  پی­گیری 1/65 درصد (155 نفر) جهت تعیین ماهیت اختلال روانی ناشی از tbi با استفاده از چک لیست مصاحبه­ی ساختار یافته­ی بالینی بر پایه­ی ضوابط تشخیصی چهارمین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی به یک روان­پزشک ارجاع شدند. یافته­ ها: بین دو گروه بیماران واجد و فاقد اختلالات روانی 4 ماه پس از tbi از نظر متغیرهای سطح هوشیاری (001/0p<)، مدت زمان نقص هوشیاری (003/0>p)، مدت زمان بستری در بخش ویژه (005/0>p)، مجموع مدت بستری در بیمارستان (013/0p<) و سطح سازش­یافتگی عمومی پس از تروما (0001/0p<) تفاوت معنی دار وجود دارد. نتیجه­ گیری: با طراحی برنامه های مداخله ای موثر و گنجاندن آن در فرآیند توانبخشی ‏عصبی­رفتاری پس از ‏tbi‏ ‏و نیز ارزیابی این بیماران حداقل در مقطع زمانی 4 ماهه پس از تروما می توان خطر بروز اختلالات روانی را کاهش داد.